Frank Zilver: een leven FC en leven met K.

Vanwege het overlijden van clubman en oud-bestuurslid Frank Zilver plaatsen wij hierbij nogmaals zijn laatste interview in ons clubblad Forza.

In deze FORZA een tweede interview in de rubriek “De FC… Achter de schermen”. Uniek, omdat de persoon in kwestie wellicht niet lang meer heeft, interviews afslaat maar voor de SV een uitzondering maakte. Voetbal is leading bij de FC maar achter de schermen werkte hij hard, zoals het hoort, om iedereen die de FC een warm hart toedraagt te voorzien van informatie, ondersteunend door rijk geïllustreerde foto’s. Wie is hij en wat heeft hij betekent voor de club? Immer voorzien van die typische cynische Utregse humor komt in deze nieuwe rubriek als derde aan het woord de 58-jarige in Utrecht geboren Frank Zilver, sinds 2003 in vaste dienst van de FC als huisfotograaf. 

Hoe gaat het vandaag Frank, voel je je goed genoeg voor het interview? 

Uiteraard een aparte 1e vraag voor een gepland interview maar na zijn antwoord en intro zal het voor de lezer duidelijk zijn waarom dit de 1e vraag moest zijn. 

,,Vandaag gaat het redelijk goed begint Frank want ik heb al twee weken geen chemo gehad. Morgen moet ik weer en daarna ben ik wel weer een paar dagen van de wereld, slaap dan veel, doe weinig en knap vanzelf wel weer op. In 2010 werd er een melanoom op mijn rug geconstateerd, een ernstige vorm van huidkanker. Die is kort daarna verwijderd maar er moest nog een 2e keer gesneden worden omdat er te weinig was weggehaald. Bij het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis (AVL) in Amsterdam heb ik een second opinion aangevraagd en werd gelukkig aangenomen in het melanoomcentrum welke gespecialiseerd is in huidkanker. De lymfeklieren in mijn oksels waren in Utrecht al verwijderd en in het AVL onderging ik wat kleine operaties en daar begon ook de chemotherapie. Ik heb daar ook, als proefkonijn, immuuntherapie ondergaan en dat sloeg na de 2e behandeling al goed aan. Inmiddels waren er echter ook uitzaaiingen van de huidkanker wat ook weggesneden moest worden. De huidkanker is inmiddels nagenoeg bezworen maar helaas kreeg ik in 2017 en 2021 ook alvleesklierkanker en ziet mijn leven er weer minder rooskleurig uit. Ik kan niet meer spontaan uit eten of naar feestjes etc. omdat ik dat niet meer aankan. Het enige uitje, waar ik me ook echt voor oplaad, is FC Utrecht. Dat houdt me op de been en ik kijk daar ook echt naar uit.” 

Het woord FC Utrecht is gevallen, hoe ben je daar ooit verzeild geraakt?   

,,Eh, als supporter op de fiets haha. Ik bezocht alleen de thuiswedstrijden maar de wedstijd die me het meeste bijstaat is de laatste wedstrijd van het seizoen 1979-1980, uit tegen PEC Zwolle op 11 mei. Ik reed mee met de vader van Jackie van de Brand en Jackie zelf en door een 2-2 gelijkspel behaalde de FC voor het eerst Europees voetbal, geweldig om mee te maken.  

De supportersvereniging werd opgericht in 1981 en daar werd ik gelijk lid van. Ik heb zelfs nog even in het bestuur gezeten van de SV, onder Sjaak Brand en Ben ten Boden. We begonnen met het clubblad FORZA en als er interviews werden afgenomen ging ik mee als fotograaf, veelal met Rob Cnossen, om wat leuke plaatjes te schieten. Als er een nieuwe FORZA uitkwam moesten er ook wedstrijdbeelden in het blad dus mocht ik het veld op om foto’s te maken, zelfs bij uitwedstrijden. En als er presentaties waren van nieuwe spelers mocht ik daar ook bij zijn.” 

Op een gegeven moment kwam je in vaste dienst bij de FC. Was je zo’n topfotograaf dat ze persé jou wilden hebben?   

,,Rob Alflen zei op een gegeven moment; “ze hebben je niet aangenomen op je blauwe ogen hoor, je kan echt wel wat”. Voordat ik officieel in dienst kwam heb ik nog wel eens een verzoek gehad van de BBC voor een foto van Michael Mols in het shirt van Glasgow Rangers. Deze foto had ik gemaakt bij het afscheid van Michael Mols. 

Het internet deed zijn intrede en ik ben er eerst aan de slag gegaan als vrijwilliger in 1997 op verzoek van Hans Goes. Samen met hem deden we de samenstelling van de wedstrijdverslagen, zowel uit als thuis. We kochten een floppydisk camera waar 7 a 8 foto’s op konden zodat we direct na de wedstrijd bij het verslag een goede foto konden plaatsen. Ik werkte destijds bij een benzinepomp langs de A27 en woonde nog thuis. Het was vrijwilligerswerk en tot een bepaalde tijd betaalde ik zelf mijn parkeerkosten etc. totdat ik hoorde dat declareren ook mogelijk was. Op een gegeven moment stond de benzinepomp waar ik werkte in de fik en moesten de werkzaamheden gedaan worden vanuit een container. Dat heb ik 2 jaar volgehouden en zei toen tegen Stella, mijn partner, dat het genoeg was geweest. De fanshop was net geopend en ik kon daar aan het werk doordat ik werd aangenomen door Cor Willemsen. Kort daarna ontsloeg Martin Sturkenboom al het personeel i.v.m. een reorganisatie en zei ik dat ik dan ook zou stoppen als fotograaf. Mijn ontslag ging toen uiteindelijk niet door en werkte ik s ’ochtends als fotograaf en s ’middags in de fanshop. In de middag werd ik vaak weggeroepen om foto’s te maken, wat op een gegeven moment ging wringen in de fanshop, en ging ik in 2003 volledig in vaste dienst aan de slag als fotograaf.” 

‘Mark Wotte en Dries Bousatta hadden een aparte gebruiksaanwijzing’ 

Hoe vulde jij je dagen in? 

,,Ik ben werkzaam in het mediateam en alle communicatie loopt via onze persvoorlichter  Tamara, zij is de coördinator communicatie. Ik ben altijd behoorlijk vrij geweest in het indelen van mijn werkzaamheden en het compenseren van uren omdat je vaak op avonden en in weekenden werkzaam bent. Officieel werkte ik 40 uur per week maar in de praktijk kwam ik daar ruimschoots overheen. Ik fotografeerde trainingen, alle wedstrijden uit en thuis van het 1e en op een gegeven moment kwamen daar ook de vrouwen van de FC en Jong Utrecht bij. Ik was zoveel op pad dat het werk op kantoor, vooral het bijhouden van het archief en de verwerking van de ongeveer 1400 foto’s per wedstrijd, bleef liggen en er besloten werd om de uitwedstrijden van Jong Utrecht niet meer te doen. Eén foto staat me trouwens nog altijd bij en dat is een foto van Frank Demouge waarbij hij  in de wedstrijd tegen VVV in 2012 een hoofdwond oploopt en het bloed uit zijn hoofd spoot, apart hé. Uitzonderlijke foto’s, hoe triest soms om te zien, zijn voor een fotograaf vaak de krenten in de pap vandaar dat een foto vanuit een oorlogsgebied vaak verkozen wordt tot foto van het jaar.  

Ik werkte ook mee aan de website waarop elke dag iets geplaatst moet worden. Zo ook op Facebook en Instagram met verschillende maatvoeringen waardoor je ook nog een goede fotoshopper werd. Een foto moet er tegenwoordig gestroomlijnd uitzien volgens de huisstijl van de club.    

Bij trainingskampen in het buitenland was ik ook vaak aanwezig en sliep dan in het spelershotel wat erg leuk was. Als de selectie ging snurken deed ik vaak “een drankje” met sommigen van de staf. Na de uitwedstrijd tegen Lech Poznan was de sfeer uiteraard geweldig en nadat de bar sloot in het hotel ging het feest buiten nog even door waarbij er niet op een flesje drank meer of minder werd gekeken, prachtig om meegemaakt te hebben. Ik heb in de loop der jaren veel trainers en spelers zien gaan en komen en eigenlijk kon ik het met iedereen uitstekend vinden m.u.v. Mark Wotte en Dries Boussatta die wel een hele aparte gebruiksaanwijzing hadden. Ook zag ik ontelbare jeugdspelers opgroeien bij de club en met vele heb ik nog regelmatig contact zoals Myenty Abena, die nu bij Ferencvaros zit of Davy van den Berg die bij PEC Zwolle voetbalt.” 

Wat zijn jouw hoogte-en dieptepunten geweest in die lange periode bij de FC? 

,,Daar hoef ik niet lang over na te denken, dat waren alle bekerfinales die ik heb meegemaakt, beginnende met die in 1985 als supporter op de tribune. John van Loen staat nog op diverse foto’s met mijn petje op zijn hoofd die ik overigens wel keurig heb teruggekregen. John kende ik van VVO ’65 waar we toen samen voetbalden. Daar heb ik ook nog gespeeld tegen Vanenburg die zo onbeschoft goed was dat je hem zelfs niet op z’n Utrechts kon raken als je dat van plan was. Als fotograaf heb ik de finales van 2002, 2003, 2004 en 2016 meegemaakt en dat was keihard werken want alles moest vastgelegd worden, vanaf het vertrek met de bussen richting De Kuip t/m de terugkeer van die vele tienduizenden supporters en alles er tussenin. Ik had overal toegang in De Kuip en kon zelfs foto’s maken in de kleedkamer. De foto’s van de uitgelaten spelersgroep in bad met de beker zijn onvergetelijk. Ik beleef die finales dan ook anders dan als supporter want mijn werk moet gewoon TOP zijn. Vergis je niet hé, de hele wedstrijd moet je gefocust zijn. Je moet constant één stap vooruitdenken om het plaatje te schieten waarvan jij denkt dat de bal komt. Omdat ik veel trainingen bekeek wist ik in veel gevallen wel wat de denk-en handelwijze van een speler was. Overigens waren de Europese wedstrijden waar ik als fotograaf op het veld mijn werk kon doen, zoals bij Steaua Boekarest, Liverpool, Lech Poznan en Zenith Sint Petersburg, ook geweldig. Het stadion van Zenith is het mooiste stadion waar ik ooit ben geweest en heeft de meeste indruk op mij gemaakt. Ook de stad vond ik erg mooi en bijzonder maar helaas hebben we geen bezoek kunnen brengen aan de Hermitage, het grootste museum ter wereld.   

Het grootste dieptepunt voor mij is het overlijden van David di Tommaso waar ik als fotograaf constant bij was, één groot drama. De foto op het veld bij de herdenking had ik in een eerder stadium gemaakt en gedurende de tijd kort na het overlijden fotografeerde ik de hele dag, en de dagen erna, door. Van rouwende supporters tot de bloemenzee die per uur groter werd. Overigens zijn de mensen die toen werkzaam waren bij de FC daarna wel behoorlijk close gebleven met elkaar wat je recentelijk ook weer terugzag bij de opening van de Jean-Paul de Jong Zaal. “ 

Welke spelers, of type spelers kunnen jou het meest bekoren? 

,,Vroeger was ik altijd een fan van vooral keihard werkende spelers zoals Jan Wouters, Ton de Kruijk, John van Loen of Ben Rietveld. Ja, en toen kwam Michael Mols, voor mij de beste speler die ooit gespeeld heeft bij de FC. Van hem kon ik vreselijk genieten en nu kan ik bij tijd en wijle genieten van Otje Boussaid of Douvikas. Ik heb overigens ook wat met Franse spelers. Met Haller had ik goed contact en ik paste ook weleens op de kinderen van bijvoorbeeld Fortuné, die vlakbij mij woonde. Maar goed, bij Gregoor van Dijk en Jean-Paul de Jong kwam ik ook thuis hoor. Ik heb trouwens ook ontzettend veel ludieke dingen meegemaakt met spelers. Een speler was na een massage in de kleedkamer in slaap gevallen en werd voorzichtig vastgebonden op de massagetafel en naar buiten gedragen. Daar lag hij dan op het trainingsveld, alleen in zijn sportbroekje, en werd dan rillend wakker van de kou. Jacob Lensky had geen rijbewijs en kreeg een bedrijfsfiets. Die zette hij nooit op slot dus te pas en te onpas moest er weer een andere fiets geregeld worden om thuis te komen of anderen, waaronder ikzelf, moesten opdraven om hem thuis te brengen.” 

Wie was je favoriete trainer?  

,,Eigenlijk heb ik met alle trainers prettig samengewerkt. Ik vond het ontzettend leuk om met Jean-Paul te werken, mede omdat we elkaar al zolang kenden. Frans Adelaar was goed, prima gozer, zoals ook Erik ten Hag. Hij was heel duidelijk hoever wij als media konden gaan en als je je daaraan hield had je geen bijzonderheden. Je kon 1 op 1 ook alles tegen hem zeggen, had leuke humor en ik kon ook een prima glaasje wijn met hem drinken, bijvoorbeeld op het trainingskamp in “de Lutte” waar hij zich erg thuis voelde. Met Foeke Booy heb ik ook fantastisch gewerkt en hij was natuurlijk ook heel erg succesvol bij FC Utrecht dus bij deze hou ik het op Foeke.” 

Als je terugkijkt op jouw periode bij de FC wat zijn in jouw optiek dan grote veranderingen geweest? 

,,Toen ik begon bij de FC zaten we met 3 man op kantoor en dat is ongeveer 20 keer zoveel geworden waarbij gelukkig nog een paar oudgedienden zitten omdat ik vind dat continuïteit belangrijk is in een organisatie en dat de clubcultuur bewaakt moet worden. Dus veel extra personeel, waarvan veel stagiaires, die ook keihard nodig zijn omdat bijvoorbeeld commercie en media een enorme vlucht hebben genomen. Iedereen zit tegenwoordig op zijn telefoon en wil worden voorzien van informatie, of dat nu op fcutrecht.nl is of tiktok.  

Wat ook een grote verandering is geweest is de overgang naar “Overvecht”. De jeugd heeft daardoor totaal geen contact meer met het 1e elftal. Ze zien ze niet lopen, kunnen niet tegen ze opkijken en ik kan er niet helemaal de vinger op leggen maar voor mijn gevoel is dat niet goed. Nu we het toch over de jeugd hebben. Ik vraag me wel eens af of er niet teveel spelertjes uit het buitenland gehaald worden voor de jeugd zodat zij de doorstroming van onze eigen jeugdspelers in de weg staan?” 

‘Veel supporters gooien heel makkelijk de ene na de andere K eruit. Kap daar eens mee!’ 

De laatste woorden zijn voor jou Frank? 

,,Als ik terugkijk op mijn leven bij en met de FC is dat vaak ook wel ten koste gegaan van mijn gezin. Zelfs één van onze grote hobby’s, op vakantie gaan, schoot er wel eens bij in omdat ik weer zo nodig bij de hele voorbereiding moest zijn. Ik kan dat helaas niet meer terugdraaien en ook niet opnieuw invullen omdat mijn gezondheid dat niet meer toelaat.  

Mitchell, mijn zoon, was 8 jaar toen ik K kreeg. Hij wordt dit jaar 21 en weet dus niet anders dan dat ik hiermee rondloop.   

Geen vakanties meer, geen toekomst, veel slapen, veel thuis maar toch wil ik nog wel zoveel mogelijk meemaken met mijn gezin en de FC. Inmiddels heb ik in al die jaren meerdere operaties en bestralingen ondergaan maar ook ontelbare chemo’s en immuuntherapieën. Iedereen weet dat K een vreselijke ziekte is en nagenoeg iedereen heeft wel iemand in zijn of haar omgeving die het heeft. 

Veel supporters, en zeker bij een wedstrijd van de FC, gooien heel makkelijk de ene K na de andere K eruit. Degenen die dat zo makkelijk uitspreken, kap daar nou eens echt mee, je doet zoveel mensen die het al heel slecht hebben, er indirect zoveel pijn mee. En wees als omstander ook niet bang om elkaar te corrigeren.   

Vorig jaar april was ik al opgegeven maar ik ben er gelukkig nog . Waarschijnlijk heb ik niet zo lang meer maar wat ik zeker nog mee hoop te maken is een bekerfinale met “onze” FC. 

Ik denk dat we dit jaar afsluiten op een 5e plaats maar Europees voetbal halen via het winnen van de KNVB beker dat zou ik geweldig vinden.” 

Aldus de man die met het maken van honderdduizenden foto’s een enorm archiefbestand heeft opgebouwd voor FC Utrecht. 

Bij het weggaan bedank ik Frank voor zijn tijd, die heel spaarzaam is, en wens hem nogmaals ontzettend veel sterkte in zijn oneerlijke strijd. Ik rijd naar huis en laat onderweg alle woorden de revue nogmaals passeren. Tuurlijk, iedereen komt een keer aan de beurt, overlijden hoort bij het leven maar die oneerlijke ziekte, en alles wat daarbij komt kijken, zo triest, zo verdrietig en ik heb ontzettend veel respect voor Frank hoe hij daarmee omgaat. Waar ter wereld je ook kwam bij de FC, Frank was er. Een leven FC was daardoor ook een leven Frank, voor veel supporters, maar zeker ook voor veel spelers en stafleden en mede daarom ter ere van en voor Frank, FC UTRECHT, maak zijn droom waar en wordt 

KNVB BEKERWINNAAR 2023 

 Siege Postuma