5 Mei DDay 1996

D-Day!

5 mei was het precies tien jaar geleden dat FC Utrecht zich op de laatste speeldag van de competitie veilig speelde. Het betekende tevens de wederopstanding van onze club, die behoorlijk in verval geraakt was. Hoogste tijd om even terug te kijken naar 1 van de belangrijkste periodes van die prachtige Volksclub uit Utreg…

Vraag de gemiddelde Utregfan naar het seizoen 1995-1996 en één van de eerste namen die hij noemt zal ongetwijfeld Hans Visser zijn. 10 jaar na dato zijn er nog altijd supporters die vinden dat er een standbeeld voor de schaduwspits moet komen. En dat voor een speler die hier eigenlijk maar 2 seizoenen speelde. Toch is de verering best op zijn plaats. Hans stond er immers, zoals bij een echte Utreg-speler past, op het moment dat het er écht om ging. In de selectie van dat jaar zaten nogal wat namen die bij mensen wat nostalgie oproepen. Namen als Van Kessel, Van der Net, Van Ede, Hofstede, Asmus en Smolarek. De huidige coaches John van Loen en Foeke Booy zaten ook in de selectie. Booy kwam door blessures nauwelijks meer aan spelen toe. Van Loen werd halverwege, samen met Erol Refos, teruggehaald. Ook de huidige aanvoerder Jean-Paul de Jong voetbalde in die tijd al mee. Robert Wijnands en David Nascimento, de 2 nieuwste aanwinsten in de technische staf voetbalden ook mee. Simon Kistemaker begon als coach. Hoewel hij bij de supporters razend populair was, werd hij vlak voor kerst ontslagen. Nol de Ruiter nam 2 wedstrijden waar. Na de winterstop werd Ronald Spelbos de nieuwe trainer.

Op 9 april 1996 speelde FC Utrecht op een dinsdagavond thuis tegen Go Ahead Eagles. We stonden er beroerd voor. De jaren van wanbeleid van de club, op allerlei gebieden, leken nu toch echt zijn tol te gaan eisen. Met nog 5 wedstrijden te gaan stond FC Utrecht op de laatste plaats. Indien de club niet snel punten ging pakken, zou rechtstreekse degradatie een feit zijn. Het was een paar jaar goed gegaan. In 1994 speelde FC Utrecht zich op de laatste speeldag veilig in Breda. Ook dit was een wedstrijd om nooit te vergeten. En daar zal ik in één van de volgende Forza’s zeker ook een keer een stukje over schrijven. In 1995 was er de bekende ‘salonremise’ tegen mededegradatiekandidaat Sparta. Echter dit keer leek zoiets er niet meer in te zitten. De achterstand bedroeg 5 punten op de nummers 17 (NEC) en 16 (Eagles). NEC had wel een wedstrijd meer gespeeld, de Eagles een wedstrijd minder. Het was dus duidelijk, er moest gewonnen worden. Je hoort tegenwoordig veel mensen praten over die memorabele wedstrijd. Toch opvallend want zoveel mensen waar daar niet bij. Ik schat dat er rond de 5.000 mensen zaten. De wedstrijd was zoals we er zoveel hebben gezien in die tijd. Veel inzet, maar zonder al teveel voetballende kwaliteiten. De stand bleef heel lang 0-0. Veel te lang. En eigenlijk verloor iedere supporter halverwege de 2e helft echt ieder stukje hoop op handhaving. Tot de 94e !!  minuut. FC Utrecht kreeg een vrij bal. Een aantal meter buiten het strafschopgebied. Gezien het speelbeeld, was dat nauwelijks iets om vrolijk van te worden. Hans Visser ging achter de bal staan. Hij schoot hem prachtig in de bovenhoek… GOAL! Eindelijk was het geluk een keer aan onze zijde. Het was voor onze club één van de belangrijkste doelpunten aller tijden.

Maar eigenlijk was er toen nog niets. We waren wat ingelopen, maar stonden nog altijd stijf onderaan. Toch was de laatste strohalm gepakt. Drie dagen later stond de uitwedstrijd tegen Willem II op het programma. Toen was eigenlijk al te merken dat de club weer begon te leven. Twee volle uitvakken die 90 minuten lang hun kelen schor schreeuwden. En wederom werd er niet verloren, het werd 1-1. Onze direct concurrenten verloren dat weekend allebei. We waren dus weer een stukje dichterbij gekropen. En op zulke momenten is het vaak zo dat het team dat de punten pakt, het vertrouwen krijgt. De concurrenten werden toch wat zenuwachtig. FC Utrecht werd tóch nog een concurrent voor ze. En wat voor één!  De stad ging weer achter de club staan. De Eagles hadden het inhaalduel verloren van Sparta en een paar dagen later kregen ze met 5-0 een oorwassing in Kerkrade. Juist in zo’n fase van de competitie is dat niet goed voor het moraal. Het belangrijkste was echter dat FC Utrecht zelf ook weer punten ging pakken. Op zondagmiddag 21 april kwam Vitesse langs. De club uit Arnep die FC Utrecht in die jaren ruimschoots voorbij was gestreefd. Het duel had nog een extra pittig tintje. Vitesse was de club waar Vierklau na afloop van het seizoen heen zou gaan. Ferdy was één van de grootste talenten van de club en de toekomst was deels op hem gebouwd. Hij zou de komende jaren de leider in de verdediging van FC Utrecht worden of voor veel geld worden verkocht. Het liep anders. In december 1995 kwam de uitspraak van het bekende Bosman-arrest. Vierklau was de eerste speler die er van profiteerde. Voor niets wandelde hij hier de deur uit. Eén seizoen later verkocht Vitesse hem samen met Roy Makaay voor tientallen miljoenen aan Tenerife….

De wedstrijd tegen Vitesse leefde behoorlijk in Utrecht, men geloofde er weer in. De tribunes waren dan ook, zeker voor die tijd, meer dan behoorlijk gevuld. Het was de tijd dat een trommel nog wel effectief was. Die werd toen gebruikt om het publiek op te zwepen en niet om alleen maar kabaal te maken. Het had effect… Het team kreeg de steun van een kolkende Galgenwaard en kreeg mede daarom Vitesse op de knieën: 2-0. FC Utrecht ging na deze uitslag over de Eagles en NEC heen. Bij deze stand werd rechtstreekse degradatie ontlopen, maar moest er nog wel nacompetitie worden gespeeld.

De volgende thuiswedstrijd was tegen De Graafschap. Alles en iedereen was vol vertrouwen. We stonden dan wel boven NEC en Go Ahead Eagles maar er waren nog 2 wedstrijden te spelen. Bovendien was het verschil met de nummer 15 nog maar 2 punten. Er was dus nog van alles mogelijk. Voor een uitverkocht huis en met een bloedfanatiek publiek kwam FC Utrecht niet verder dan 1-1. Maar gezien de uitslagen bij de concurrenten was dit toch gunstig.

Het verschil met de nummer laatst was 3 punten en de verschillen in doelsaldo waren heel erg klein. Het kon dus nog alle kanten op. Alles zou op de laatste speeldag worden beslist, op bevrijdingsdag 1996, die in Utreg al heel snel de naam de toepasselijke naam D-Day kreeg. Volendam ontving thuis Vitesse, NEC ging op bezoek bij Willem II en de Eagles moesten in Eindhoven tegen PSV. Voor allen dus een behoorlijke zware wedstrijd. Maar voor ons ook. FC Utrecht ging op bezoek bij FC Twente. Een club die in die tijd meestal in de subtop speelde. Twee oer-volksclubs. Het waren altijd wedstrijden die met veel strijd en beleving werden gespeeld. Zowel op het veld, op de tribunes en meestal ook nog ff buiten het stadion. En dat laatste meestal vooral rond het Diekman. Bij FC Utrecht leefde de wedstrijd enorm. Twente was al uitgespeeld. Mede daarom konden er voor Utreg-supporters wat extra vakken worden vrijgemaakt. Dat was een slimme zet van de Tukkers, want ze wisten dat wij toch wel zouden komen. Met of zonder kaarten! Zo ging het namelijk ieder jaar, alleen zouden het er dit keer heel wat meer worden. Maar liefst 52 bussen vertrokken er op die 5e mei richting Enschede. Voor mij was het een dag om nooit te vergeten. Ik denk dat iedereen die er die dag bij was, er net zo over denkt. FC Utrecht had het zekere voor het onzekere genomen en bijna alle fans werden in doodgewone streekbussen richting Enschede vervoerd. Al snel zaten er bijna net zoveel supporters op het dak als in de bussen zelf. Het moest ook wel, want door de chaos waren er veel supporters die geen kaartje hadden. Via de nooddeuren en zelfs via de noodluiken in het dak van de bus kropen supporters zonder kaarten de bussen in. En geen mede-supporter die er over klaagde, iedereen wist hoe kut het zou zijn als je dit zou moeten missen. Er waren namelijk geen kaarten meer verkrijgbaar. Jammer dat het tegenwoordig soms anders is. Iedereen beleeft het supporter zijn op zijn of haar eigen manier. Dat was toen zo en dat is nu niet anders. Alleen accepteerde men het toen van elkaar. Je bent tenslotte op de eerste plaats allemaal Utreg. Het is soms triest om te zien dat supporters elkaar tegenwoordig uitfluiten of toezingen op een manier waarop je juist de tegenstander dient te begroeten!

Terug naar de wedstrijd. 52 bussen. Tot aan de nok gevuld. Het leverde op de snelweg mooie taferelen op. Op diverse plekken zag je stadsbussen langs de weg staan omdat de halve bus moest zeiken. De voorbijgangers keken hun ogen uit. Het was onderweg al één groot feest. Drie vakken had FC Utrecht. Twee bij het uitvak in het Diekman waar we altijd stonden/zaten en één aan de overkant. Alle drie de vakken zaten overvol. Eigenlijk kan ik me van de 1e helft nauwelijks iets herinneren. De stand bij rust was 0-0, de sfeer zat er behoorlijk in. Maar de tussenstanden bij een aantal concurrenten waren niet echt heel geruststellend, meen ik mij te herinneren. In de 2e helft scoorde vrijwel direct na rust Graanoogst de 0-1. De tegen de 3.000 aanwezige Utrechters vierden behoorlijk feest. Een kwartier voor tijd kreeg Twente een penalty die benut werd door Volmer. Het zou nog een hectisch kwartiertje worden. In de 88e minuut was daar echter weer Hans Visser. 1-2!  In Volendam stond het op dat moment gelijk. Indien deze wedstrijd zo zou blijven en wij die 2 minuten konden volhouden, zouden we ons handhaven in de Eredivisie.

Geen nacompetitie, geen degradatie. Dat was voor een aantal supporters reden om het veld op te gaan om dit feit te vieren. Alsof we op het punt stonden kampioen te worden, zo voelde iedereen zich. Zoals ik eerder al zei, waren in die tijd de wedstrijden tussen Utreg en Twente altijd beladen. De harde kern van Twente, Vak-P, vond dat feestje toch iets minder leuk dan wij. Reden voor hen om ook het veld op te gaan en richting de feestende Utregters te rennen. Het gevolg laat zich wel raden.Vanuit alle vakken bestormden vele Utrechters het veld. Het werd een behoorlijke chaos. De Tukkers kozen echter al snel eieren voor hun geld en klommen snel de tribunes weer op. Ik denk dat de meeste mensen die er niet bij waren de beelden wel op bunnikside.nl hebben gezien. Maar er moesten nog wel een paar minuten worden gespeeld. De M.E. moest in actie komen om de gemoederen weer te bedaren. De wedstrijd had op dat moment al met al een minuut of 20 stil gelegen. Vrijwel direct na de aftrap van Twente floot de scheids af. 1-2 winst! Volgend jaar weer ‘gewoon’ Eredivisie! Reden te meer om weer het veld op te gaan om een feestje met de spelers te bouwen. Dit keer toonden de Tukkers zich een betere ‘gastheer’. Ze kwamen niet meer het veld op. Er werd in het Diekman nog een half uurtje goed gefeest, waarbij een aantal spelers alleen nog hun onderbroek aan hadden. Zoals ik eerder al schreef, was het een begin van de wederopstanding van de club. De club leefde weer in de stad. En hoewel de echte successen nog jaren uitbleven, hielden de Utregters weer van FC Utreg.

Oudvakj